المدیح النبوی النبوی فی الأدبین العربی والفارسی" دراسه بین محمد البوصیری والعطار النیشابوری"

ستایش پیامبر دارای تاریخچه ای طولانی وممتد است که در دوران حیات آن حضرت شروع و بعد از وفات ایشان نیز ادامه پیدا کرده است. استمرار این نوع ستایش بدین معناست که پیامبر در زندگی هر مسلمانی حضور معنوی دارد حضوری که می توان آن را به جاودانه بودن رسالتش، وادامه یافتن راه ورسم او تعریف نمود. چنین ستایشی در آثار خیل عظیمی از شاعران مسلمان با ملیّتهای مختلف تجلی نموده است. در این میان شاعران فارسی زبان همانند شاعران عرب از حضرت محمد (ص) به عنوان منبعی سرشار از کمالات اخلاقی در جهت الگو سازی در ابعاد مختلف رفتاری وگفتاری بهره جسته اند به گونه ای که در طی قرون متمادی از رودکی تا دور? معاصر کمتر شاعری در زبان فارسی می توان یافت که به مدح پیامبر نپرداخته باشد. به دلیل جایگاه ویژه ای که این نوع شعر در ادبیات فارسی وعربی دارد ، پزوهش حاضر با رویکردی مقایسه ای در چهار چوب ادبیات تطبیقی به بررسی مدیح نبوی در آثار عطار و بوصیری پرداخته و با تکیه بر تولید ادبی این دو شاعر برجسته، جلوه های مختلف این هنر شعری را در ادبیات فارسی وعربی منعکس ساخته است و به این نتیجه دست یافته است که: 1: بوصیری وعطّار در بیشتر موارد به ارائه افکار ومعانی مشترکی پرداختند. این همگونی در معنا، بدین سبب است که آنان در تصوّرشان نسبت به شخصیّت پیامبر تحت تأثیر منابعی مشترک همچون : قرآن، سنّت، کتابهای تاریخی و آثار وروایت های اهل تصوّف قرار گرفته بودند. 2: فراوانی درون مایه در مدیح نبوی بوصیری بیش از عطار بوده است. بوصیری به معجره قران کریم توجه خاصی نشان داده است در صورتیکه عطار به چنین درون مایه ای نپرداخته است. 3: پر بسامدترین درون مایه در مدیح نبوی عطار معراج نبوی است.